1688 ஆம் ஆண்டில், சுவிஸ் மருத்துவர் ஜோஹன்னஸ் ஹோஃபர் ஒரு புதிய நோயைக் கண்டறிந்தார், “ஒருவரின் சொந்த நிலத்திற்குத் திரும்புவதற்கான விருப்பத்திலிருந்து தோன்றியது.” துன்பப்படுபவர்கள் நீண்டகாலமாக “சோகமான மனநிலையில்” மூழ்கினர், அவர்களின் முகங்கள் உயிரற்றதாகவும், உணர்ச்சியற்றதாகவும் இருந்தன. ஹோஃபர் புதிய நோயை “ஏக்கம்” என்று அழைத்தார், “திரும்ப” (நோஸ்டோஸ் என்பதற்கான போலி அறிவியல் நியோலாஜிசத்தை இணைத்தார். ) மற்றும் “வலி” (அல்கோஸ்). கற்பனையின் ஒரு நோய், இறுதியில் உடலில் தொற்றிக்கொண்டது, ஏக்கம், ஹோஃபர் விவரித்தது போல், பாதிக்கப்பட்டவர்கள் நேரத்தைப் பற்றிய அனைத்து உணர்வையும் இழக்கச் செய்தது; கடந்த, நிகழ்காலம் மற்றும் எதிர்காலம், உண்மையான மற்றும் கற்பனை ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான எல்லைகள் உடைந்தன. ஹோஃபரின் இப்போது மதிப்பிழந்த கண்டுபிடிப்புக்குப் பிறகு பல நூற்றாண்டுகளில், ஏக்கம் அதன் விஞ்ஞான வேர்களிலிருந்து பிரிந்து, குணப்படுத்தக்கூடிய நோயிலிருந்து ஒரு நாள்பட்ட கலாச்சார நிலைக்கு மாறியது. தற்காலிக திசைதிருப்பல் மற்றும் வரலாற்று மாயை இப்போது மருத்துவத்தை விட அரசியலின் மாகாணமாக உள்ளது. ஆனால் இன்று அமெரிக்காவில் அரசியல் விவாதத்தை வரையறுக்கும் ஒரு நிபந்தனை இருந்தால், அது கடந்த காலத்திற்காக ஏங்கவில்லை, ஆனால் அதைப் பற்றிய பயம் மற்றும் குறிப்பாக ஒரு தசாப்தத்தின் பயம். இந்தப் புதிய நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், ஹோஃபரின் ஏக்கங்களைப் போலவே குழப்பமடைந்து வரலாற்றுடன் ஒரு உறவை அனுபவிக்கின்றனர்.
ஜோ பிடனின் ஸ்டேட் ஆஃப் தி யூனியன் முகவரிக்கான குடியரசுக் கட்சியின் பதில், இந்தப் புதிய ஃபோபியாவைக் குறிப்பிடும் போது வெறும் ஐந்து வாக்கியங்கள்தான். “அமெரிக்காவை முன்னோக்கி நகர்த்துவதற்குப் பதிலாக, ஜனாதிபதி பிடனும் அவரது கட்சியும் எங்களை மீண்டும் 70 களின் பிற்பகுதிக்கு அனுப்பியது போல் உணர்கிறது” என்று அயோவா கவர்னர் கிம் ரெனால்ட்ஸ் மார்ச் மாதம் கூறினார். 1970கள்: தசாப்தத்தில் தேக்கநிலை, வரவிருக்கும் அணு ஆயுத அழிவு, தொழிலாளர் கலகம், நகர்ப்புற சிதைவு, திரையில் செயின்சா படுகொலைகள் மற்றும் திரைக்கு வெளியே தொடர் கொலையாளிகள், கட்டுப்படியாகாத இறைச்சி மற்றும் கிடைக்காத வாயு. பல தசாப்தங்களுக்குப் பிறகு, அனைத்து வகை அரசியல்வாதிகளும் போருக்குப் பிந்தைய ஆண்டுகளை மிகச் சரியான சமூகத்தை நோக்கி முன்னேறுவதற்கான ஒரு உதாரணமாகக் கொண்டிருந்தனர், இன்று அமெரிக்காவிலும் மேற்கிலும் ஆளும் அரசியல் மனநிலையானது ஏக்கம் அல்ல, நாஸ்டோபோபியா, “புதிய ஒப்பந்தத்தின் வழிபாடு அல்ல. ஒழுங்கு” அல்லது கற்பனையான இணக்கமான 1950 கள், ஆனால் 1970 களுக்குத் திரும்புமோ என்ற பயம் – சில சமயங்களில் கூட பயங்கரமானது. டிரம்பின் விசுவாசியான பீட்டர் நவரோ, “1970களின் பாணியில் ஒரு புதிய சுற்றுக்கு பிடென் அமெரிக்காவை அமைத்துள்ளது” என்று கூறினார், அதே நேரத்தில் வரலாற்றாசிரியர் நியால் பெர்குசன் சமீபத்தில் “2020 கள் உண்மையில் 1970 களை விட மோசமாக இருக்கும்” என்று வாதிட்டார். ஆனால் வலதுசாரிகள் மட்டும் இந்த அச்சத்தை எழுப்பவில்லை; புதிய நோஸ்டோபோபியாவில் குறிப்பிடத்தக்கது என்னவென்றால், அது எவ்வளவு பரவலாகப் பகிரப்படுகிறது என்பதுதான். உலக வங்கி 1970களின் பின்னடைவு பற்றி எச்சரித்துள்ளது, மேலும் வோல் ஸ்ட்ரீட் இப்போது நாம் ஒரு தேக்கநிலை அதிர்ச்சியில் இருக்கிறோம் என்று நம்புகிறது. அரசியல், வணிகம் மற்றும் ஊடகங்கள் முழுவதும், 1970கள் உலகளவில் “யாரும் திரும்பி வர விரும்பாத” தசாப்தமாகப் பார்க்கப்படுகின்றன என்று கருவூலச் செயலர் ஜேனட் யெல்லன் கூறியுள்ளார். யெல்லனும் நவரோவும் பொதுவான காரணத்தை உருவாக்கும்போது, உண்மையிலேயே அசாதாரணமான ஒன்று நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதை நீங்கள் அறிவீர்கள்.
இந்தப் புதிய தொற்றுநோய்களின் பீதி வரலாற்று ஒப்புமைக்கு மிக அருகில் காரணம் பணவீக்கம். தொற்றுநோயால் தூண்டப்பட்ட விநியோகச் சங்கிலி சீர்குலைவுகள் மற்றும் உக்ரைன் மீதான ரஷ்யாவின் படையெடுப்பு ஆகியவை பல முன்னணி பொருளாதாரங்களில் நுகர்வோர் விலைகள் நான்கு தசாப்தங்களில் இல்லாத உயரத்திற்கு ஏற கட்டாயப்படுத்தியுள்ளன. இந்த மீள் எழுச்சிப் பணவீக்கத்தைத் தொடர்ந்து, தீவிர விலைவாசி உயர்வுகளால் வடுக்கப்பட்ட கடந்த தசாப்தத்தில் மீண்டும் திரும்புவதற்கான அபாயங்கள் குறித்து எச்சரிக்கும் ஆயிரம் சிந்தனைத் துண்டுகள் மற்றும் ஆய்வுக் கட்டுரைகள் வந்துள்ளன—ஒரு தசாப்தத்தில் பணவீக்கம், குற்றங்களுக்கு வழி வகுத்தது. கலவரங்கள், சட்டம் ஒழுங்கு சமூகம் முழுவதும் சீர்குலைவு. “ஸ்டாக்ஃபிலேஷன்” மற்றும் “1970கள்” என்ற வார்த்தைகளுக்கான கூகுள் தேடல்கள் இந்த ஆண்டின் ஏப்ரல் மற்றும் ஜூன் மாதங்களுக்கு இடையில் மிக உயர்ந்த நிலையை எட்டியுள்ளன. 1970கள், தொற்றுநோய்க்குப் பிந்தைய அமெரிக்காவை வேட்டையாடும் உயிருள்ள பேயாக மாறியுள்ளன.
டாக்ஸி டிரைவரின் எதிர்ப்பு ஹீரோ, டிராவிஸ் பிக்கிள், 1970 களின் சமூகத்தை “நோய்வாய்ப்பட்ட, வெனல்” என்று அழைத்தார். இன்றைய நாஸ்டோபோப்கள் இந்த வரலாற்று கேலிச்சித்திரத்தை ஆதரிக்கின்றனர். அவர்களின் பார்வையில், 1970 கள் ஒரு “பேரழிவு” (வெளிநாட்டு உறவுகள் கவுன்சில் சக செபாஸ்டியன் மல்லபி), ஒரு “திகில் திரைப்படம்” (யேல் பொருளாதார நிபுணர் ஸ்டீபன் ரோச்) போருக்குப் பிந்தைய செழுமை “சமூக அமைதியின்மையின் கொந்தளிப்பாக சரிந்தபோது” தி வால் ஸ்ட்ரீட் ஜர்னல்’ இன் முன்னாள் தலைமை ஆசிரியர் ஜெரார்ட் பேக்கர் இவ்வாறு கூறியுள்ளார். தசாப்தத்தில், அமெரிக்காவின் நகரங்கள் “நரகக் காட்சிகளாக” (மீண்டும் பேக்கர்) மாறியது, மேலும் முழு நாடும் “ஆபத்து மற்றும் தோல்வியின் இருத்தலியல் உணர்வுக்கு” (டிட்டோ) அடிபணிந்தது. செவன்டிஸ் நோய்க்குறி வணிக ஊடகங்கள் மற்றும் பழமைவாத கொள்கை வட்டங்களில் உள்ள அனைத்து வழக்கமான சந்தேக நபர்களையும் தொட்டுள்ளது: இப்போது, இதழின் கருத்துப் பக்கங்கள்
மற்றும் ப்ளூம்பெர்க் 1970களின் வரலாற்றுப் பின்னணியில் மிகவும் முழுமையாக மூடப்பட்டு, ஆரம்பகால ஸ்கோர்செஸி திரைப்படமாகத் தகுதிபெற முடியும். அட்லாண்டிக் முழுவதும், அதிகரித்து வரும் எரிசக்தி விலைகள் பிரிட்டனின் 1978-79 “அதிருப்தியின் குளிர்காலத்தை” குறிப்பிடுகின்றன, இது கடுமையான குளிர் மற்றும் நாடு தழுவிய வேலைநிறுத்தங்களால் குறிக்கப்பட்டது, இது நிதி பாதுகாப்பு பற்றிய ஒரு கிளீச் ஆகும். (1970 களின் போது பாதுகாக்கப்பட்ட ஊதிய உயர்வுகளைக் கோரும் அளவுக்கு பிரிட்டிஷ் தொழிலாளர்கள் இன்று எங்கும் ஒழுங்கமைக்கப்படவில்லை என்பதை பொருட்படுத்த வேண்டாம்; இந்த ஒப்புமைகளில் முக்கியமானது அதிர்வுகள், 1970 கள் மோசமானவை என்ற எண்ணம்.) பொருளாதார வரலாறு இன்றியமையாத ஆயுதமாக மாறியுள்ளது. பிடென் நிர்வாகத்திற்கு எதிரான தடையற்ற சந்தைப்படுத்துபவர்களின் போராட்டம்: “1970கள் சோசலிச நாடகத்தின் வரி, செலவு மற்றும் ஒழுங்குபடுத்துதல் ஆகியவற்றைக் காட்டியது: வேலையின்மை, பணவீக்கம் மற்றும் துன்பம்” என்று பழமைவாத ஹெரிடேஜ் அறக்கட்டளையின் சமீபத்திய ஆய்வுக் கட்டுரை வாதிட்டது. ஆனால் ஜனநாயக ஸ்தாபனத்தின் மிதவாதிகள் மற்றும் பிரபுக்களையும் நாடோபோபியா பிடித்துள்ளது: லாரி சம்மர்ஸ், ஒருவேளை கிளின்டன்-ஒபாமா ஆண்டுகளில் மிகவும் செல்வாக்கு மிக்க பொருளாதார வல்லுனர், “1960களின் அனைத்து தவறுகளையும் மீண்டும் மீண்டும் செய்யும் அபாயத்தில் இருக்கிறோம். 1970களின் முற்பகுதி.”
2021 இன் பெரும்பகுதிக்கு, தொற்றுநோய்க்குப் பிந்தைய பணவீக்கம் நிலையற்றதா அல்லது ஒட்டக்கூடியதா என்பது பற்றி பொருளாதார வல்லுநர்களிடையே விவாதம் எழுந்தது. உயர்ந்த விலைகள் சில காலத்திற்கு நம்முடன் இருக்கும் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்ததால், நாஸ்டோபோப்கள் ஒரே நேரத்தில் தற்காப்புக்கு ஆளாகியுள்ளன (“1970 களில் வேலை செய்த முதலீடுகள்” குறித்து ஆலோசனை வழங்கும் ஒரு குடிசைத் தொழில் இப்போது உள்ளது) மற்றும் அவசரமாக செயற்கையாக உள்ளது. பெடரல் ரிசர்வ் 70 களின் பயங்கரமான பாடங்களைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் மற்றும் பணவியல் கொள்கையை விரைவில் எளிதாக்குவதற்கான தூண்டுதலை எதிர்க்க வேண்டும் என்று மத்திய வங்கியின் முன்னாள் கவர்னர் ஃபிரடெரிக் மிஷ்கின் சமீபத்தில் அறிவுறுத்தினார், அதே நேரத்தில் உலக வங்கியின் பொருளாதார வல்லுநர்கள் உலகெங்கிலும் உள்ள அரசாங்கங்களை “புயல் தொடர்புடைய புயலை எதிர்கொள்ள தயாராக இருக்க வேண்டும்” என்று வலியுறுத்தியுள்ளனர். இறுக்கும் சுழற்சியுடன்.” ஜூன் மாதம், சம்மர்ஸ் பணவீக்கத்தைக் கட்டுப்படுத்த “இரண்டு வருடங்கள் 7.5 சதவிகித வேலையின்மை அல்லது ஐந்து வருடங்கள் 6 சதவிகித வேலையின்மை அல்லது ஒரு வருடம் 10 சதவிகித வேலையின்மை” என்று அழைப்பு விடுத்தது, இது 70 களில் பயமுறுத்தப்பட்டவர்களிடையே பரவலான பார்வையை பிரதிபலிக்கிறது. பயமுறுத்துபவர்களின் வரலாற்றின் பதிப்பில், 1970கள் போருக்குப் பிந்தைய அனைத்து உலகங்களிலும் மோசமானவை. அவர்கள் சொல்வது போல், பணவீக்கமும் பொருளாதார தேக்கமும் சமூகம் முழுவதும் படுகுழியில் சரிவைத் தூண்டியது, பெடரல் ரிசர்வ் தலைவர் பால் வோல்கரின் வீரம் மற்றும் ரொனால்ட் ரீகனின் தேர்தல் ஆகியவற்றால் மட்டுமே கைது செய்யப்பட்டது. Volcker’s Fed 1980 களின் முற்பகுதியில் வட்டி விகிதங்களில் எவரெஸ்ட் ஏறத் தொடங்கியதும், மற்றும் ரீகன் சப்ளை பக்க பொருளாதாரத்தின் கட்டுப்பாடுகள் நீக்கப்பட்ட, வரி குறைக்கும் பொனான்ஸாவை ஏற்றுக்கொண்டபோதுதான், அமெரிக்காவைத் தாக்கிய காய்ச்சல் முறிந்தது என்று நமக்குச் சொல்லப்படுகிறது.
நாஸ்டோபோப்கள் சட்டமியற்றுபவர்களை 1970களில் இருந்து கற்றுக் கொள்ளுமாறு வலியுறுத்துகின்றன—இது ஒரு போற்றத்தக்க நோக்கம்—ஆனால் அனைத்து தவறான பாடங்களையும் பரிந்துரைக்கிறது. 1970களின் பயம், 1970களின் பாணியில் உலகின் பொருளாதாரச் சரிவுக்கான தீர்வுகளுக்கான கோரிக்கையை அடிப்படையாகக் கொண்டது. அந்த பயம் வேலை செய்கிறது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஃபெடரல் ரிசர்வ் இப்போது விலை நிலைத்தன்மையின் பலிபீடத்தில் வேலைவாய்ப்பை தியாகம் செய்வதில் உறுதியாக இருப்பதாகத் தோன்றுகிறது, 40 ஆண்டுகளுக்கும் மேலான அதன் சொந்த செயல்களைப் பிரதிபலிக்கிறது: ஆகஸ்ட் மாத இறுதியில் ஜாக்சன் ஹோலில் ஃபெட் தலைவர் ஜெரோம் பவல் ஆற்றிய உரை பொருளாதாரக் கொள்கையை வடிவமைப்பதற்கான ஒரு பாடமாக 1970 களை வெளிப்படையாக அங்கீகரித்தது. இன்று. முன்னதாக, மே மாதம், “ஊதியங்களைக் குறைப்பதற்காக” மத்திய வங்கி தொடர்ந்து வட்டி விகிதங்களை உயர்த்தும் என்று பவல் கூறியிருந்தார். இது மிகவும் கொடூரமானது, ஏனெனில் இது பொருளாதாரத்தை வேண்டுமென்றே மந்தநிலைக்கு தள்ளும், மற்றும் முட்டாள்தனமானது, ஏனெனில் உயரும் ஊதியங்கள் பணவீக்கத்திற்கு காரணம் அல்ல: இன்று உழைப்பின் பலவீனம், 1970 களின் பாணியிலான “கூலி-விலைக்கான பாதையில்” சுழல்,” நாங்கள் ஃபுசில்லியில் ஒரு ஒற்றை சுழற்சி மட்டுமே. ஒத்திசைவு பொதுவாக எந்த வரலாற்று ஒப்புமைக்கும் முதல் பலியாகும், மேலும் இந்த விஷயத்தில் அமெரிக்க தொழிலாளி இரண்டாம் எண்ணாக மாற வாய்ப்புள்ளது. 1970 களின் பயம் சமகால அரசியல் கற்பனையை முழுமையாக காலனித்துவப்படுத்தியுள்ளது, நாம் இப்போது வோல்க்கர் ஆண்டுகளின் மறுமலர்ச்சிக்கு தயாராகிவிட்டோம்.
நாஸ்டோஃபோபியா பேப்பர்கள் மீது சேதம் 1970களின் உண்மையை சிதைக்கும் அதே வேளையில் அந்த ஆண்டுகளின் மரபு, தொழிலாளர் சக்தியின் தசாப்தம், உயரும் சூழலியல் உணர்வு மற்றும் அடிமட்ட அரசியல் பரிசோதனை. மிக முக்கியமாக, அந்த தசாப்தத்தின் தீர்க்கப்படாத கேள்விகள் எந்த அளவிற்கு மேற்கத்திய நாடுகளை இன்னும் மோசமாக பாதிக்கின்றன என்பதை இது மறைக்கிறது. 1970களுக்குத் திரும்புவது ஏதோ ஒரு வகையில் சாத்தியமற்றது, ஏனென்றால் 1970கள் உண்மையில் முடிவடையவில்லை. நாம் இன்னும் தசாப்தம் உருவாக்கிய உலகில் வாழ்கிறோம்: ஃபியட் பணம், ஏராளமான கடன், தொடர் சொத்துக் குமிழ்கள் மற்றும் மூச்சுத் திணறல் கடன், இதில் சமூகம் பொருளாதாரத்திற்கு அடிபணிந்துள்ளது, சந்தைகள் ஜனநாயகத்தை விட முன்னுரிமை பெறுகின்றன, மற்றும் மூலதனம் உழைப்பைக் கட்டுப்படுத்துகிறது. 1970 களின் மைய நாடகம் பற்றாக்குறை நிலைமைகளின் கீழ் வளங்களை விநியோகிப்பதில் மோதல் பற்றியது. வளர்ந்த உலகெங்கிலும் உள்ள அரசாங்கங்கள் ஏற்றுக்கொண்ட தீர்வு, பிரச்சினையின் தீர்ப்பை சந்தைக்கு அவுட்சோர்ஸ் செய்வதாகும், இது முக்கியமாக பொருளாதாரத்திற்கும் ஜனநாயகத்திற்கும் இடையே விவாகரத்தை ஏற்படுத்துகிறது-இந்த விவாகரத்து, காலநிலை மாற்றத்திற்கு வெளியே, இன்று மேற்கின் மிகப்பெரிய பிரச்சினையாக இருக்கும் சமத்துவமின்மையை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறது. 1970களின் மோசமான பழைய நாட்களுக்குத் திரும்புவதைத் தவிர்க்க நாம் எவ்வளவு விரும்பினாலும், அந்தக் காலம் நம்மை வரையறுத்துக்கொண்டே இருக்கிறது. 1970 கள், ஒரு வரலாற்றாசிரியரின் வார்த்தைகளில், “முக்கியமான தசாப்தம்”, இது தொழில்துறையிலிருந்து நிதி, தொழிற்சாலை முதல் வர்த்தகம், உற்பத்தியிலிருந்து நுகர்வு மற்றும் பொதுநல அரசு ரியல் எஸ்டேட்டிற்கு சமூகம் தழுவிய மாற்றத்தை முத்திரை குத்தியது. சமத்துவமின்மை. 1970களின் உண்மைக் கதை பயத்தை அல்ல, ஆனால் படிப்பதைக் கட்டளையிடுகிறது: இன்று அநீதி மற்றும் துருவப்படுத்தலில் இருந்து வெளியேறும் பாதை, அந்த தசாப்தத்தின் தவறான வழிகள் மற்றும் ஆராயப்படாத திறப்புகளுடனான ஈடுபாட்டின் மூலமாகும், அதிலிருந்து பறப்பது அல்ல.
அமெரிக்கா பய அரசியலுக்கு புதிதல்ல. ஆனால் பொதுவாக புலம்பெயர்ந்தோர், ஏழைகள் அல்லது தேர்ந்தெடுக்கும் வெளிநாட்டு எதிரிகள் (இன்று, சீனா) கட்சிகள் தங்கள் தேர்தல் அதிர்ஷ்டத்தை அதிகரிக்க கவலையின் ஆதாரமாக பயன்படுத்துகின்றன. கடந்த கால பயம் போருக்குப் பிந்தைய அரசியல் நிலப்பரப்பில் உண்மையான புதுமையான ஒன்றைப் பிரதிபலிக்கிறது – மேலும் அது அரசியல் கோடுகளுக்கு குறுக்கே வெட்டுவதால், அதை ஒரு பாகுபாடான போரின் எளிய கருவியாக விளக்க முடியாது. நோஸ்டோபோபியாவின் சொல்லாட்சி முறையீடு ஒரு பகுதியாக, இன்று முதல் 1970களின் தூரத்தில் உள்ளது. “1970கள் நினைவிருக்கிறதா?” கடந்த கோடையில் பணவீக்க அச்சம் எழுந்ததால், வணிக கட்டுரையாளர் ஒருவர் கேட்டார். பெரும்பான்மையான அமெரிக்கர்களுக்கான அந்தக் கேள்விக்கான பதில் நிச்சயமாக “இல்லை”: இன்று அமெரிக்க மக்கள்தொகையின் சராசரி வயது 38.8 ஆகும், அதாவது பணவீக்கத்தின் அனுபவம் இந்த நாட்டில் பெரும்பாலான மக்களுக்கு புதியது. இளைய தலைமுறையினருக்கு 1970 களில் ஏதேனும் தொடர்பு இருந்தால், அது கலாச்சாரத்தின் மூலம் தான், அந்த தசாப்தத்தை ஹெராயின், டிஸ்கோ, அழுக்கு மற்றும் அதிகப்படியான சகாப்தமாக நினைவுபடுத்துகிறது. இந்த மக்கள்தொகை வளைவு 1970 களில் ஒரு குறிப்பிட்ட நிறமாலை சக்தியை பிரபலமான அச்சத்தின் ஆதாரமாக வழங்குகிறது. பெரும்பாலான அமெரிக்கர்களின் வாழ்ந்த அனுபவத்திற்கு அப்பால், ஆனால் அதன் உயிர் பிழைத்தவர்களில் பலர்-பேபி பூமர்கள் மற்றும் வயதான ஜெனரல் ஜெர்ஸ்-இப்போது அரசியல், பொருளாதாரம் மற்றும் ஊடகங்களில் மூத்த நிலையை அனுபவிக்கும் அளவுக்கு நெருக்கமாக உள்ளனர், 1970 கள் ஒரு சரியான அனைத்து நோக்கத்திற்கான கலாச்சார போஜிமேனாக செயல்படுகின்றன. தோராயமாக சம அளவில் நினைவு மற்றும் தெரியாதது.
நாஸ்டோபோபியாவின் எழுச்சி, இன்றைய அமெரிக்கர்களிடையே எதிர்காலத்திற்கான நம்பிக்கையின் சுருங்கிப்போவதையும் பிரதிபலிக்கலாம். சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய அமெரிக்கா, பின்நோக்கிப் பார்க்காமல் முன்னோக்கிப் பார்க்கும் ஒரு தேசமாக, ஏக்கம்-எதிர்ப்பு அஸ்திவாரங்களில் உருவானது; ஜெபர்சன் தனது தோழர்களை “பழங்காலத்தின் குருட்டு வணக்கத்தை நிராகரிக்குமாறு அறிவுறுத்தினார், பழக்கவழக்கங்கள் மற்றும் பெயர்கள் நமது சொந்த நல்ல அறிவின் பரிந்துரைகளை மீறுகின்றன.” இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் அந்த ஒழுக்கம் சிதைந்து போருக்குப் பிந்தைய சகாப்தத்தின் “அதிசய ஆண்டுகளுக்கான” உணர்வுகளுக்கு அமெரிக்க கலாச்சாரம் அடிபணிந்தாலும், அரசியல் ஏக்கம் அடிப்படையில் மறுசீரமைப்பு மற்றும் நம்பிக்கையுடன் இருந்தது, கடந்த காலத்தை எதிர்காலத்திற்கான திட்டமாக சுரங்கப்படுத்தியது. ரீகனின் திட்டம், உச்ச நீதிமன்றத்தின் கட்டுப்பாட்டை படிப்படியாகக் கைப்பற்றிய அரசியலமைப்பு இலக்கியவாதிகளின் கலாச்சாரப் புறக்கணிப்பை பிரதிபலிக்கிறது, போருக்குப் பிந்தைய ஆண்டுகளின் “மகத்தான செழிப்புக்கு” திரும்புவது, அவர் 1980 தேர்தலுக்கு முன்னதாக ஒரு உரையில் கூறினார். “அரசியல் ஒரு தேசிய உணர்வு” மற்றும் “மையம் வைத்திருப்பது போல் தோன்றியது.” அவர் அமெரிக்காவை மீண்டும் பெரியதாக மாற்ற விரும்பினார், இல்லை முதல் முறையாக அமெரிக்காவை சிறந்ததாக்குங்கள். நிகழ்காலம் மோசமாக இருந்திருக்கலாம், ஆனால் எதிர்நோக்குவதற்கு கடந்த காலம் எப்போதும் இருந்தது.
நாற்பது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அந்த நம்பிக்கை அரசியலில் இருந்து வடிந்துவிட்டது. : இன்று பெரும்பாலான அமெரிக்கர்கள் வருமான சமத்துவமின்மை விரிவடையும் மற்றும் அடுத்த 30 ஆண்டுகளில் வாழ்க்கைத் தரம் குறையும் அல்லது தேக்கமடையும் என்று எதிர்பார்க்கிறார்கள். காலநிலை மாற்றத்தின் விரைவான முடுக்கம், ஒட்டுமொத்த அச்சத்தின் மாகாணத்தை ஒட்டுமொத்த கிரகத்திற்கும் நீட்டித்துள்ளது. இப்போது பணவீக்கம் – இது காலத்தின் அழுத்தத்தை அதிகரிக்கிறது, எதிர்காலத்தைப் பற்றிய கவலையை அதிகரிக்கிறது, மேலும் “வடிவமைப்பை ஏமாற்றி, எதிர்பார்ப்பை ஏமாற்றும் வகையில் அதிர்ஷ்டத்தின் சலுகைகளை மறுபகிர்வு செய்கிறது” என்று கெய்ன்ஸ் ஒருமுறை கூறியது போல், அதன் பல தசாப்த கால உறக்கநிலைக்குப் பிறகு, மீண்டும் உருவாகியுள்ளது. இருள். நாஸ்டோஃபோபியா என்பது கலாச்சார ரீதியாக தேக்கமடைந்து பொருளாதார ரீதியாக சுய-நரமாமிசத்தில் சிக்கித் தவிக்கும் சமூகத்தின் நோயுற்ற அறிகுறியாகும். எல்லாத் திசைகளிலும் உள்ள கவலைகளால் துவண்டு போய், என்ன நடக்கப் போகிறது என்ற பயத்திலும், அடுத்து என்ன நடக்கப் போகிறது என்ற பயத்திலும், அமெரிக்கர்கள் இனி உத்வேகத்தைத் தேட எங்கும் இல்லை. கடந்த காலம் கூட இப்போது நம்மைக் காப்பாற்றாது. தவிர, நிச்சயமாக, அது. இன்று அமெரிக்காவின் தேக்க நிலை என்பது 1970களில் இருந்து நடந்த எல்லாவற்றின் விளைபொருளாகும், இது நாஸ்டோபோப்கள்-ஜோ பிடனை மோசமான தசாப்தத்துடன் இணைத்துக்கொண்டு அவசரமாக புறக்கணிக்கிறது. வரலாற்றின் அவர்களின் விக் பதிப்பில், 1970 களின் தேசம் குழப்பத்திலிருந்து ஒழுங்கிற்கு நகர்ந்தது, கார்ட்டர்-சகாப்தத்தின் சரிவு ரீகனைட் புத்துயிர், வெற்றி தோல்வி. யதார்த்தம் மிகவும் சிக்கலானதாக இருந்தது.
அமெரிக்காவின் பணவீக்கம் 1970 கள், சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, ஆழ்ந்த கூட்டுத் துன்பங்களுக்கு ஒரு ஆதாரமாக இருந்தது. “கடந்த சில மாதங்களில்,” பிப்ரவரி 1974 இல் நியூ யார்க் டைம்ஸ் அறிக்கை, “மாநகரப் பகுதியில் உள்ள மக்கள் பெருகிய முறையில் சந்தேகத்திற்குரியவர்களாக மாறியுள்ளனர். மற்றும் கோபம், பாதுகாப்பற்ற, வஞ்சகமான, அடிக்கடி வன்முறை மற்றும் எப்போதாவது ராஜினாமா செய்தேன், இவை அனைத்தும் பெட்ரோல் இல்லாததால்.” இறைச்சிப் புறக்கணிப்புகளும் “பலோனி பேரணிகளும்” நாடு முழுவதும் பரவின; குதிரை இறைச்சி விற்பனை உயர்ந்தது, மற்றும் எதிர்ப்பாளர்கள் நாய் உணவை சாப்பிட்டனர், இது நாடு தழுவிய பொருளாதார பாதுகாப்பின் சரிவை விளக்குகிறது. ஸ்நேக்கிங் கேஸ் லைன்கள், அமெரிக்க நூற்றாண்டின் செயலிழப்பைக் குறிக்கத் தோன்றிய நிகழ்வுகளின் சங்கிலியின் அன்றாடப் பிரதிநிதித்துவமாக மாறியது: வியட்நாமில் இராணுவத் தோல்வி; வாட்டர்கேட்; புறநகர் பகுதிகளுக்கு வெள்ளை விமானத்தின் முகத்தில் பழைய நகர்ப்புற மையங்களின் சிதைவு; மற்றும் 1971 ஆம் ஆண்டு அரசாங்கத்தின் முடிவு, டாலரை தங்கமாக மாற்றுவதை நிறுத்துதல் மற்றும் சுதந்திரமாக மிதக்கும் ஃபியட் நாணயங்களின் ஆபத்தான உலகளாவிய ஆட்சியைத் தொடங்குதல். 1970 களில் அமெரிக்கா தாங்கிய நெருக்கடி வெறுமனே பொருளாதாரம் அல்ல, ஆனால் இருத்தலியல் சார்ந்தது. வளர்ச்சிக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பதற்கான திடீர் வாய்ப்பு, பல தசாப்தங்களாக ஏராளமாக இருந்ததைத் தொடர்ந்து, பதிலுக்கு என்ன செய்வது என்பது பற்றிய விவாதத்தை தீவிரப்படுத்தியது, நாகரிகம் அல்லது காட்டுமிராண்டித்தனம் ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான விருப்பத்தின் தன்மையைக் கொடுத்தது. போருக்குப் பிந்தைய செழுமையை வரையறுத்து உறுதிசெய்ய வந்த நிறுவனங்களின் சட்டபூர்வமான தன்மையே ஆபத்தில் இருந்தது: ஜனாதிபதி பதவி, இராணுவம் மற்றும் அரசு. 1970களின் நடுப்பகுதியில், ஆண்டுக்கு ஆண்டு பணவீக்கம் 11 சதவீதமாக இருந்த நிலையில், ஃபெடரல் ரிசர்வ் தலைவர் ஆர்தர் பர்ன்ஸ், பணவீக்க நிலைமை “நம் சமூகத்தின் அடித்தளத்தையே அச்சுறுத்தும்” என்று அறிவித்தார்.
1970களில் இருக்கலாம் குழப்பமாக இருந்தது, ஆனால் குழப்பம் அர்த்தமுள்ளதாக இருந்தது. பணவீக்கம் மற்றும் தேக்கமடைந்த பொருளாதார வளர்ச்சியின் நச்சு கலவையான தேக்கநிலை – தேவையான ஆதாரங்களின் விநியோகம் பற்றிய உண்மையான விவாதத்தில் இருந்து மோதல் உருவானது. அந்தக் காலத்துக்குத் திரும்புமோ என்ற பயமும், அரசியலின் சாராம்சமான மோதலைப் பற்றிய பயம்தான். இந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலிருந்து வெளியிடப்பட்ட பொருளாதார வரலாற்றின் மிக மதிப்புமிக்க படைப்பு நெருக்கடியின் மூலதனம்
, சமூகவியலாளர் கிரேட்டா ஆர். கிரிப்னரின் கணக்கு சமூக முரண்பாடுகளுக்கு தீர்வாக 1970களில் இருந்து அமெரிக்க அரசியல் ஸ்தாபனம் எவ்வாறு நிதிக்கு திரும்பியது. வளர்ச்சி குறைதல் மற்றும் விலைவாசி உயர்வு ஆகியவை மாநிலத்திற்கு ஒரு கடுமையான விநியோக சங்கடத்தை உருவாக்கியது என்று கிரிப்னர் வாதிடுகிறார். பொது வருவாய் குறைந்ததால், அதற்கான போட்டி தீவிரமடைந்தது. தொடக்கத்தில், பணவீக்கம் அரசாங்க வரவு செலவுத் திட்டத்தில் போட்டியிடும் உரிமைகோரல்களுக்கு இடையே ஒரு தேர்வு செய்வதை ஒத்திவைக்க அனுமதித்தது, ஏனெனில் இது கிரிப்னர் “பாய்ச்சல் விளையாட்டு” என்று அழைக்கும் ஒவ்வொரு குழுவையும் உட்படுத்தியது: நிறுவனங்கள் உற்பத்திச் செலவை நுகர்வோருக்கு வடிவில் அனுப்பியது. விலை உயர்வுகள், தொழிலாளர்கள் அதிக ஊதியங்களுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கலாம், அது பெருநிறுவன இலாபங்களை மேலும் மோசமடையச் செய்து மேலும் விலைவாசி உயர்வைத் தூண்டும், மேலும் ஊதிய உயர்வுகளுக்கு வழிவகுக்கும். 1970 களில் அரசாங்கங்களுக்கு, பணவீக்கம் வளர்ச்சியின் முடிவில் உருவாக்கப்பட்ட விநியோக மோதல்களுக்கு ஒரு மறைமுக தீர்வாக இருந்தது. அது “வெளிப்படையாகச் செய்ய முடியாதபோது அரசு ‘இல்லை’ என்று சொல்ல ஒரு இரகசிய வழியை வழங்கியது” என்று கிரிப்னர் எழுதுகிறார்: “சமூகச் செலவுகள்